Το φθινόπωρο του 2013 ο 36χρονος Κέβιν Ντάγκαρ, έλαβε ένα γράμμα από τον δίδυμο αδερφό του, Καρλ. Και οι δύο, ήταν κρατούμενοι σε διαφορετικές φυλακές του Ιλινόι. Ο Κέβιν είχε καταδικαστεί για φόνο, και ήξερε ότι θα παρέμενε φυλακισμένος έως τα 70 του. Τα δίδυμα αδέρφια υπήρξαν αχώριστα ως παιδιά ενώ η ομοιότητά τους ήταν τέτοια που, ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς τους, δυσκολεύονταν να τα ξεχωρίσουν. Ντύνονταν με τα ίδια ρούχα και γελούσαν, όταν άλλαζαν θέσεις για να μπερδέψουν δασκάλους και συμμαθητές. Αργότερα, στα 20 τους, όταν έκαναν εμπόριο ναρκωτικών στους δρόμους του Σικάγο, ήταν γνωστοί με το κοινό παρατσούκλι, «Δίδυμος». Όπως συμβαίνει συχνά με τα δίδυμα αδέρφια, ήταν ιδιαίτερος ο δεσμός των Κέβιν και Καρλ, και, μεταξύ τους, υπήρχε η ανομολόγητη υπόσχεση να καλύπτουν πάντα ο ένας τα νώτα του άλλου.
Το γράμμα του αδερφού του βρήκε τον Κέβιν να μαραζώνει μετά από χρόνια ζωής στις άθλιες συνθήκες της φυλακής. Τα νερά της βροχής έσταζαν από το ταβάνι. Τα καλοκαίρια, η ζέστη ήταν τόση που, για να δροσιστεί, έβαζε το πρόσωπό του στη χαραμάδα στο κάτων μέρος της πόρτας του κελιού του. Για τον ίδιο, η φυλακή ήταν σαν «σκυλόσπιτο», με μία διαφορά: οι άνθρωποι νοιάζονταν για τα σκυλόσπιτα πολύ περισσότερο απ’ όσο για τα σωφρονιστικά καταστήματα.
«Σε ένα λεπτό ξεκινάει η μεταγωγή μου μετά την καταδίκη. Ελπίζω να βρω τον ρυθμό μου. Α, και η κόρη μου θα ξεκινήσει σύντομα να πηγαίνει στο λύκειο» - κάπως έτσι ξεκινούσε το γράμμα με τα νέα από τη ζωή του Καρλ. Στη συνέχεια, όμως, ο τόνος άλλαζε και, οι τακτοποιημένες σκέψεις του Καρλ, γραμμένες με μαύρο στυλό, τσαλακώνονταν και επιτάχυναν ρυθμούς – σαν να βιάζονταν να φτάσουν στο τέλος. «Κέβιν, ήρθε η ώρα να βγάλω από μέσα μου το μυστικό που κρατάω εδώ και χρόνια, προτού με σκοτώσει. Καταρχάς, θέλω να ξέρεις ότι λυπάμαι πολύ για όλα τα χρόνια που έχασες από τη ζωή της κόρης σου και για τον πόνο που υπέφερες τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια. Η υπόθεση για την οποία κρίθηκες ένοχος και ορκιζόσουν ότι στην είχαν στημένη; Ξέρω ότι έλεγες την αλήθεια. Ο λόγος που η ζωή σου γαμήθηκε είμαι εγώ».
Οκτώ χρόνια πριν λάβει το γράμμα, ο Κέβιν είχε καταδικαστεί σε 54 χρόνια κάθειρξη για τη δολοφονία του Αντουάν Τέιλορ, μέλους της συμμορίας των Blackstones. Ο Κέβιν υπήρξε μέλος αντίπαλης συμμορίας, των Vice Lords και ήταν ήδη έτοιμος να αφήσει πίσω την μέχρι τότε ζωή του. Υποστήριζε την αθωότητά του από την πρώτη στιγμή σε βαθμό που αρνήθηκε κατηγορηματικά να δεχτεί συμβιβασμό που του πρόσφερε το δικαστήριο και θα τού εξασφάλιζε ευνοϊκότερη μεταχείριση. Ωστόσο, ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό του η σκέψη ότι ο πραγματικός ένοχος θα μπορούσε να είναι ο δίδυμος αδερφός του. Μία δεκαετία πριν λάβει το γράμμα, περιμένοντας προφυλακισμένος την δίκη του, είχε ρωτήσει τον Καρλ, ο οποίος είχε αρνηθεί τα πάντα. Ο Κέβιν τον πίστεψε. Τελικά, η καταδίκη του βασίστηκε σε μία στοίβα πόλαροϊντ και την προθυμία του συστήματος να καταδικάσει βασιζόμενο στην μαρτυρία ενός και μόνο ανθρώπου.
Μία από τις κύριες αιτίες άδικων καταδικών στις ΗΠΑ είναι οι λανθασμένες αναγνωρίσεις αυτοπτών μαρτύρων. Σχεδόν το 30% των καταδικαστικών αποφάσεων αθώων πολιτών, που έχουν καταγραφεί από το Εθνικό Μητρώο Αθωώσεων των ΗΠΑ, βασίστηκαν σε ανακρίβειες κατά τη διαδικασία αναγνώρισης. Κι όμως, αυτές οι μαρτυρίες εξακολουθούν να θεωρούνται, συχνά, τα κύρια -και σε περιπτώσεις όπως του Κέβιν τα μοναδικά- αποδεικτικά στοιχεία για τα αμερικανικά δικαστήρια. Παρά τις συχνές αστοχίες και παρότι οι ειδικοί προειδοποιούν ότι, από μόνη της, η ανθρώπινη μνήμη -ειδικά όταν ζητάται να ανακαλέσει τραυματικά γεγονότα- δεν είναι αξιόπιστη, οι ένορκοι αρκούνται στις καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων για να βγάλουν τις ετυμηγορίες τους. Η ακρίβεια των αναμνήσεων ενός μάρτυρα μπορεί να επηρεαστεί σημαντικά από το σοκ, τον κακό φωτισμό και τον χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ της τέλεσης μίας αξιόποινης πράξης και της κατάθεσης. Ο Κέβιν Ντάγκαρ, ένας μαύρος από τις φτωχογειτονιές τους Σικάγο, είναι αυτή ακριβώς η χαρακτηριστική περίπτωση κενού στη δικαιοσύνη: η κατάθεση ενός αυτόπτη μάρτυρα ήταν αρκετή ώστε το δικαστήριο να αγνοήσει την πιο κραυγαλέα επιπλοκή - έναν μονοζυγωτικό δίδυμο αδερφό.
Ωμή βία και εκδίκηση
Η παραβατική συμπεριφορά των Κέβιν και Καρλ ξεκίνησε σε πολύ νεαρή ηλικία. Ήδη από τα 9 τους, μπήκαν στον κόσμο της συμμορίας των Vice Lords από τα μεγαλύτερα ξαδέλφια τους. Στα γράμματα του Κέβιν από τη φυλακή αποτυπώνονται οι αναμνήσεις των ιστοριών ωμής βίας και εκδίκησης. «Τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μας έκαναν τα πάντα για να βγάλουν χρήματα. Οι ληστείες και το εμπόριο ναρκωτικών αποτελούσαν κανόνα», έγραφε. Ο πατέρας των διδύμων, Ισάια, εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού.Ο Καρλ με τον Κέβιν και τις δύο αδελφές τους, μεγάλωναν υπό την παρουσία της μητέρας τους, Τζούντι. Από το ξεκίνημα της ζωής τους, οι Ντάγκαρ έδιναν αγώνα για την επιβίωσή τους. «Θέλαμε να βοηθήσουμε τη μαμά μας. Στο σπίτι μας δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης», έγραψε ο Κέβιν.
Με το ποινικό τους μητρώο «λερωμένο» ήδη από τα 17 τους χρόνια, τα δίδυμα αδέρφια επιδίδονταν συχνά σε τσακωμούς, ταραχές, διατάραξη της τάξης. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο ο Κέβιν εργάστηκε ως κουρέας. Παράλληλα, έκανε εμπόριο ναρκωτικών. Τον Ιανουάριο του 2000, συνελήφθη επ' αυτοφώρω να πουλάει κρακ στον δρόμο. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια κάθειρξη. Αποφυλακίστηκε στα 25 του, αποφασισμένος να αφήσει πίσω την παλιά του ζωή στις συμμορίες. Μετά την αποφυλάκισή του ήξερε ότι η επιστροφή στους δρόμους, θα σήμαινε και την άμεση στοχοποίησή του. Και είχε έναν λόγο παραπάνω να θέλει να τα αφήσει όλα πίσω: το κορίτσι του.
Ήταν ο έρωτας της ζωής μου
Η Ροζαλίνα Ρόζα γνωρίστηκε με τον Κέβιν στο λύκειο. «Ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ήταν δυνατός και όμορφος. Είχε ό,τι ήθελε κάθε κορίτσι. Πάντα με φρόντιζε. Στους δρόμους, ήταν πολύ σκληρός. Στο σπίτι, ήταν μαμάκιας», αναφέρει η Ρόζα η οποία, το 2000, επισκέφθηκε για μερικές μέρες την αδελφή της στην Πενσυλβάνια όπου η τελευταία υποβαλλόταν σε θεραπεία για τον καρκίνο. Πολύ σύντομα, η Ρόζα ερωτεύτηκε τους χαλαρούς ρυθμούς της πόλης και αποφάσισε η επίσκεψη να μετατραπεί σε μόνιμη μετακόμιση, που θα μπορούσε να είναι μία νέα αρχή και για τον Κέβιν. «Του είπα να έρθει, αν εννοεί ότι θέλει να αλλάξει τη ζωή του», είπε η ίδια.
Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Κέβιν κατέθεσε αίτημα προς το δικαστήριο, η αναστολή του να πραγματοποιηθεί στην Πενσυλβάνια. Το αίτημα απορρίφθηκε αλλά ήταν αποφασισμένος να μην μείνει άλλο μακριά από την αγαπημένη του. Τον Φεβρουάριο του 2003, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την αποφυλάκισή του, ο Κέβιν επιβιβάστηκε στο τρένο με προορισμό το Σούντερτον της Φιλαδέλφεια χρησιμοποιώντας την ταυτότητα του Καρλ, ο οποίος ανέλαβε να υποδύεται τον δίδυμο αδελφό του, υποδυόμενος στα τηλέφωνα με τον υπεύθυνο αναστολής.
Πράγματι, η ζωή στην Πενσυλβάνια αποτέλεσε μία νέα αρχή. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Κέβιν αισθανόταν ελεύθερος. Πάντα πίστευε ότι η εμπλοκή με τους Vice Lords θα οδηγούσε στον θάνατό του. Φανταζόταν συχνά το πτώμα του να αφήνεται κάπου στους δρόμους του Σικάγο και η περίοδος της Πενσυλβάνια ήταν η πρώτη φορά που τον άφηναν οι σκοτεινές σκέψεις. Στο πλευρό της Ρόζα μπορούσε πια να ονειρευτεί μία φυσιολογική ζωή, όπου όλα ήταν πιθανά: γάμος, παιδιά, ένα σταθερό και ήσυχο σπίτι στα προάστεια. Μέχρι τη στιγμή που έλαβε το τηλεφώνημα του Καρλ. Ο υπεύθυνος αναστολής του ήθελε να τον συναντήσει προσωπικά.
Η προοπτική της επιστροφής στο Ιλινόι γέμιζε νευρικότητα τη Ρόζα η οποία προσπάθησε να πείσει τον αγαπημένο της να ακυρώσει το ταξίδι του, αλλά ο Κέβιν φοβόταν ότι ο αδερφός του δεν θα περνούσε το τεστ για ναρκωτικά. Ήλπιζε επίσης ότι, αν η συνάντηση πήγαινε καλά, θα του δινόταν η ευκαιρία να βρίσκεται νόμιμα με αναστολή στην Πενσυλβάνια. Στις 16 Μαρτίου του 2003 ο Κέβιν μπήκε στο τρένο για Σικάγο. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τη Ρόζα εκτός φυλακής.
Η δολοφονία του Άντουαν Τέιλορ
Τη νύχτα της δολοφονίας του ο Άντουαν Τέιλορ ξεκίνησε τη σαββατιάτικη έξοδό του με μία στάση για χαρτάκια σε ένα γωνιακό μίνι μάρκετ. Το σημείο ήταν επικίνδυνο αφού, η διασταύρωση στην οποία βρισκόταν το μαγαζί ήταν και το σημείο που συναντιούνταν για οδομαχίες τα μέλη των Blackstones και Vice Lords. Την ώρα που ο Τέιλορ έβγαινε από το μίνι μάρκετ, ένας μαυροντυμένος άντρας τον πλησίασε τρέχοντας και τον πυροβόλησε στη μέση του δρόμου. Ο κολλητός και σύντροφος του θύματος στους Blackstones, Ρόνι Μπόλντεν, τον περίμενε απέξω παρέα με την 16χρονη φίλη του, Μονίκ Μπόικινς. Τη στιγμή του πυροβολισμού η κοπέλα έτρεξε σε μία κοντινή πολυκατοικία, ζητώντας βοήθεια. Ο Μπόλντεν προσπάθησε να την ακολουθήσει, αλλά πυροβολήθηκε επίσης στη μέση του δρόμου. Νόμιζε ότι θα πέθαινε, μέχρι που άκουσε τον ήχο από το άδειο όπλο του δράστη. Είδε τον μαυροντυμένο άντρα να τρέχει μακριά. Ο Τέιλορ πέθανε επιτόπου ενώ ο Μπόλντεν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Εκεί, με καθυστέρηση αρκετών ωρών, ξεκίνησε η ανάκρισή του.
Η κατάστασή του ήταν αρκετά καλή, μεδεδομένο ότι είχε πυροβοληθεί στην πλάτη. Ο Μπόλντεν, κατά την ανάκριση, περιέγραψε τον δράστη ως μαύρο άντρα, ίσως μέλος των Vice Lords. Θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει αν τον έβλεπε, αλλά δεν ήξερε το όνομά του. Η 16χρονη κοπέλα μεταφέρθηκε κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα από τον τόπο του εγκλήματος. Ούτε αυτή είχε πολλές πληροφορίες. Ήξερε μόνο ότι ο δράστης φορούσε μαύρο φούτερ με κουκούλα και μαύρο τζιν. Με τα ελάχιστα στοιχεία που είχαν στην κατοχή τους οι αστυνομικοί, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να αρχίσουν να κυκλοφορούν μυστικά στις πιάτσες ναρκωτικών της πόλης, προσποιούμενοι τους πελάτες, να συλλάβουν μερικά μέλη των Vice Lords και να τα ανακρίνουν. Και αυτό ακριβώς έκαναν με τον Μέλβιν Χιούζ. Ο Χιούζ είχε συναντήσει τον Τέιλορ στο μίνι μάρκετ λίγα λεπτά πριν τον θάνατό του. Στην κατάθεσή του έκανε επίσης λόγο για έναν μαυροντυμένο άντρα, τον οποίο είδε να τρέχει προς την πλευρά του θύματος. Τον κατονόμασε ως «Τουίν» (Δίδυμος).
Την επομένη της κατάθεσης του, ο Μπόλντεν αναγνώρισε τον Κέβιν ως τον δράστη της δολοφονίας, από τις φωτογραφίες που τού έδειξαν. Κατέθεσε ότι γνώριζε τους αδερφούς Ντάγκαρ περίπου 15 χρόνια αλλά, φοβούμενος ότι οι Vice Lords θα τον σκότωναν για αντίποινα, δεν κατονόμασε νωρίτερα τον δράστη. Στην 28 Απριλίου η 16χρονη αυτόπτης μάρτυρας κλήθηκε να αναγνωρίσει τον ένοχο. Πίσω από το τζάμι ο Κέβιν, που ήταν ένας από τους προσαχθέντες, παρακαλούσε τους αστυνομικούς, «Δεν το έκανα εγώ, μην με βάλετε φυλακή». Η Μπόικινς τον αναγνώρισε ως δολοφόνο του Τέιλορ.
Ο μόνος τρόπος να πείσει για την αθωότητά του ήταν, πλέον, ένα δυνατό άλλοθι. Ο Κέβιν αδυνατούσε να θυμηθεί αν η επιστροφή του στο Σικάγο είχε γίνει πριν ή μετά τη δολοφονία. Την εποχή πριν την τεχνολογία των smartphones ήταν αδύνατο να ελέγξει ποιες ακριβώς ήταν οι κινήσεις του εκείνες τις μέρες. Ενδεχομένως θα μπορούσε να ησυχάσει και, με ψυχραιμία, να ξεδιαλύνει στο μυαλό του τις λεπτομέρειες με τη βοήθεια δικηγόρου. Αλλά ο Κέβιν δεν είχε δικηγόρο. Συνέχισε να μιλάει στους αστυνομικούς νευρικά. Έδωσε την πρώτη, πιο ασφαλή απάντηση, όταν ρωτήθηκε πού βρισκόταν το βράδυ της δολοφονίας: στο σπίτι με τη μητέρα του - το προφανές, έχοντας πάντα κατά νου ότι θα ήταν καλύτερο να μην παραδεχτεί ότι παραβίασε την αναστολή του.
Ταυτόχρονα στην Πενσυλβάνια, η Ρόζα είχε μάθει ότι ο αγαπημένος της ήταν υπό κράτηση. Προσπαθώντας να βοηθήσει τον Κέβιν, πήρε την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσει στον επικεφαλής αστυνομικό της έρευνας και να τον ενημερώσει ότι, την ημέρα της δολοφονίας, το ζευγάρι ήταν μαζί στην Πενσυλβάνια. Στην σχετική ερώτηση που τού τέθηκε, ο Κέβιν παραδέχτηκε ότι ήταν σε άλλη πολιτεία, και ότι είπε ψέματα αρχικά, γνωρίζοντας ότι είχε παραβιάσει την αναστολή του.
Όταν συνειδητοποίησε ότι, την επίμαχη νύχτα, βρισκόταν σε ένα πάρτι γενεθλίων στο πατρικό του, ήταν πλέον αργά για να θεωρηθεί ο λόγος του αξιόπιστος. Το άλλοθί του τού ήταν πλέον άχρηστο. Αποφασίστηκε η υπό όρους αποφυλάκισή του μέχρι τη δίκη, με την καταβολή εγγύησης δύο εκατομμυρίων δολαρίων. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Κέβιν προφυλακίστηκε. Ο συνήγορος υπεράσπισης του κατηγορούμενου τον πίεζε να δεχτεί την εξής συμφωνία: θα δήλωνε ενοχή για ανθρωποκτονία δεύτερου βαθμού. Η ποινή του θα ήταν έντεκα χρόνια φυλάκισης. Με ελαφρυντικά και δείχνοντας καλή διαγωγήως κρατούμενος, θα έβγαινε στα τρία. Ο Κέβιν αρνήθηκε κατηγορηματικά. «Δεν θα ομολογήσω κάτι που δεν έκανα. Δεν με νοιάζει ακόμα κι αν η θανατική ποινή είναι στο τραπέζι», ήταν η απάντηση. Ήξερε ότι ήταν αντιμέτωπος με περισσότερες από πέντε δεκαετίες φυλάκισης. Ήταν 27 ετών και η Ρόζα είχε μόλις γεννήσει την κόρη τους. Η ομολογία θα ήταν ο τρόπος να βγει από τη φυλακή και να δει την κόρη του να μεγαλώνει. Αυτή, ενδεχομένως η ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του, αλλά ήταν κάθετος - δεν θα ομολογούσε ένα έγκλημα το οποίο δεν διέπραξε.
«Βλέπω το άτομο που μού είπαν ότι πυροβόλησε τον Τέιλορ»
Στο δικαστήριο, πρώτη κλήθηκε να καταθέσει ο Μπόικινς. Ενήλικη πλέον, η μάρτυρας θυμήθηκε ότι, μήνες νωρίτερα, ο Μπόλντεν την είχε απειλήσει για να δηλώσει ότι ο δράστης ήταν ο Κέβιν Ντάγκαρ. «Μονίκ, βλέπεις το άτομο που είδες να πυροβολεί τον Άντουαν Τέιλορ στην αίθουσα σήμερα;», την ρώτησε ο εισαγγελέας Τεντ Άνταμς. «Δεν ξέρω ποιος το έκανε», απάντησε η ίδια. «Η ερώτησή μου, Μονίκ είναι αν βλέπεις αυτόν που είδες να πυροβολεί τον Τέιλορ εδώ σήμερα», επέμεινε ο δικαστικός με την μάρτυρα να απαντάει: «Βλέπω το άτομο που μού είπαν ότι πυροβόλησε τον Τέιλορ». «Κυρία μου, είναι είτε ναι, είτε όχι», συνέχισε ο Άνταμς. «Όχι», παραδέχτηκε η μάρτυρας η οποία, στη συνέχεια, παραδέχτηκε εξήγησε ότι, παρότι υπέγραψε την έκθεση του εισαγγελέα που κατονόμαζε τον Κέβιν ως τον δράστη, προσπάθησε να πει στους αστυνομικούς ότι δεν τον είδε καλά. Μετά από πιέσεις ώστε να προωθηθεί το αφήγημα της αστυνομίας, η μάρτυρας, που ήταν μόλις 16 ετών και βρισκόταν στο τμήμα για ώρες, συμφώνησε με αυτά που ήθελαν να υπογράψει. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να πάει σπίτι της.
Στη συνέχεια της διαδικασίας, ο Μπόλντεν «έσβησε» όποιες αμφιβολίες μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί από την κατάθεση της Μπόικινς. Παραδέχτηκε ότι δεν γνώριζε τα πραγματικά ονόματα των Κέβιν και Καρλ, ωστόσο ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να ξεχωρίσει τα δίδυμα αδέλφια. Τους γνώριζε ως «Τουίνς». Ο μάρτυρας υποστήριξε ότι ο Κέβιν ήταν 30 με 40 κιλά βαρύτερος από τον Καρλ και είχε χαρακτηριστική γενειάδα. Ο δράστης της δολοφονίας είχε την ίδια γενειάδα. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Κέβιν ήταν ένοχος για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού και απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στις 10 Μαΐου 2005 καταδικάστηκε σε 54 χρόνια κάθειρξη.
«Έπινα μέχρι να πέσω αναίσθητος κάθε βράδυ»
Με την ανακοίνωση της ποινής του Κέβιν, ο Καρλ έφυγε μακριά από το Σικάγο. «Κυριολεκτικά έπινα μέχρι να πέσω αναίσθητος κάθε βράδυ», έγραφε στον φυλακισμένο αδερφό του. Σύντομα, άρχισε να ανησυχεί ότι η αλήθεια θα έβγαινε στο φως. Όχι μόνο θα πήγαινε φυλακή, αλλά όλοι θα ήξεραν το κακό που έκανε στον αδερφό του. Το μυαλό του κυριεύτηκε από παρανοϊκές σκέψεις και αποφάσισε να κυνηγήσει το μοναδικό άτομο που θα μπορούσε να προδώσει το μυστικό του: τον φίλο του Γκάμπριελ Κούριελ ο οποίος, τη νύχτα της δολοφονίας, λειτούργησε ως οδηγός διαφυγής του.
Τον Ιανουάριο του 2008, Καρλ και Γκάμπριελ τσακώθηκαν για 700 δολάρια τα οποία ο τελευταίος υποπτευόταν ότι έκλεψε από το σπίτι του ο Καρλ. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Καρλ, συνοδεία δύο μασκοφόρων μπράβων, εισέβαλλε στο διαμέρισμα του φίλου του. Ο Γκάμπριελ και η οικογένειά του -συμπεριλαμβανομένων των τριών ανήλικων παιδιών του – ήταν στο σπίτι. Ο Καρλ και οι μπράβοι του έδεσαν τον Γκάμπριελ σε μία καρέκλα, τον πυροβόλησαν στον ώμο, τον μαχαίρωσαν στο στήθος και, τέλος, τον έπνιξαν μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του. Από το χρηματοκιβώτιο του σπιτιού έκλεψαν 4.200 δολάρια. Πυροβόλησαν και τον αδερφό του, ο οποίος κατάφερε να διαφύγει από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής, ο εξάχρονος γιος του Γκάμπριελ πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Παραδόξως, επέζησε και ανάρρωσε από τη σφαίρα η οποία διαπέρασε το κρανίο του και βγήκε από το αριστερό του αυτί. Λίγες μέρες μετά το αιματηρό περιστατικό, δημοσίευμα σε εφημερίδα του Σικάγο, ανέφερε το παρατσούκλι του υπόπτου της επίθεσης. Ήταν «ο Δίδυμος». Ο Καρλ οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη και καταδικάστηκε για απόπειρα ανθρωποκτονίας, βαριάς μορφής σωματική βλάβη με πυροβόλο όπλο, βαριάς μορφής σωματική βλάβη ανήλικου, εισβολή σε σπίτι και ένοπλη ληστεία.
Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, θα μπορούσα να σού έχω πει τι έκανα εδώ και καιρό
Ο Κέβιν, στη φυλακή, περνούσε τα χρόνια της ποινής του προσπαθώντας ανεπιτυχώς να ασκήσει έφεση για την καταδίκη του. Η επικύρωση της ετυμηγορίας έγινε το 2007. Τον Ιανουάριο του 2008 η αίτηση έφεσης προς το Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλινόι απορρίφθηκε. Το επόμενο καλοκαίρι άσκησε ξανά έφεση που είχε την ίδια τύχη. Μία δεκαετία μετά τον πυροβολισμό, έλαβε γράμμα από τον αδερφό του. «Ξέρω ότι είναι απαίσιο που το διαβάζεις αυτό τώρα. Θα μπορούσα να σού έχω πει τι έκανα εδώ και καιρό. Φοβήθηκα μην σε χάσω, μικρέ μου. Ήμουν εγωιστής. Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με. Λυπάμαι πολύ», ανέφερε στο πρώτο γράμμα του ο Καρλ, στο οποίο ο Κέβιν δεν απάντησε – δεν ήξερε και τι να απαντήσει. «Ήμουν συντετριμμένος», είπε αργότερα. Σκεφτόταν τα χρόνια που έχασε, τον πόνο, το γεγονός ότι η κόρη του μεγάλωνε χωρίς τον πατέρα της- και ότι για όλα ήταν υπεύθυνος ο δίδυμος αδελφός του. Λίγες εβδομάδες αργότερα, έλαβε και δεύτερη επιστολή. Σε αυτήν, ο Κέβιν απάντησε. Ζήτησε από τον Καρλ να γράψει την αλήθεια σε όλους, να καθαρίσει το όνομά του. Δύο χρόνια αργότερα, το Κέντρο για άδικες καταδίκες του Πανεπιστημίου Northwestern επανέφερε την υπόθεση στα δικαστήρια, ζητώντας εκ νέου την εκδίκασή της. Ο Καρλ ισχυρίστηκε ότι, κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του, άλλαξε. «Κάθεσαι στο κελί 24 ώρες την μέρα και συλλογίζεσαι τι έχεις κάνει. Υποχρεώνεσαι να βρεις τα πράγματα που θα σού φέρουν γαλήνη», είπε στην εισαγγελέα τον Αύγουστο του 2015.
Μετά από δύο χρόνια εξέτασης των πρακτικών, τον Οκτώβριο του 2018 ο δικαστής Γκογκάν απέρριψε το αίτημα του Κέβιν για επανάληψη της δίκης. Ισχυρίστηκε ότι η εκδοχή του Καρλ δεν αντικρούει τις μαρτυρίες και στάθμισε το γεγονός ότι, τα δύο αδέλφια, συνήθιζαν να προσποιούνται ο ένας τον άλλο, προκειμένου να καλύψουν τα ίχνη τους. Επιπλέον, υποστήριξε ο Γκογκάν, ο Καρλ ήδη εξέτιε ποινή ισοβίων για την επίθεση στον Γκάμπριελ Κούριελ, δεν είχε τίποτα να χάσει με την ομολογία η οποία θεωρήθηκε μία ακόμα συνωμοσία των δύο αδελφών, με σκοπό να βγει ο Κέβιν από τη φυλακή.
Η υπόθεση έφτασε, το 2021, στο εφετείο του Ιλινόι αφού, όλα αυτά τα χρόνια, η νομική ομάδα του Northwestern δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για τον Κέβιν. Ο κατηγορούμενος ήξερε ότι το σύστημα δεν ήταν με το μέρος του. Θυμήθηκε τον δικαστή Γκόγκαν, κατά τη δίκη ενός λευκού αστυνομικού που είχε πυροβολήσει 16 φορές έναν 17χρονο μαύρο το 2014. «Είδα τον πρώην δικαστή μου να καταδικάζει σε 81 μήνες τον αστυνομικό Βαν Ντάικ για την δολοφονία του Λακουάν ΜακΝτόναλτν. Εμένα με καταδίκασε σε 54 χρόνια κάθειρξη για τα λεγόμενα ενός μέλους αντίπαλης συμμορίας», είπε. Παρά την απαισιοδοξία του, τον Απρίλιο του 2021, το εφετείο αποφάσισε την διεξαγωγή νέας δίκης, ενώπιον διαφορετικού δικαστή.
Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του
Στις 25 Ιανουαρίου φέτος, επετράπη η υπό όρους αποφυλάκισή του, με την καταβολή εγγύησης. Αργά το βράδυ της Τρίτης 25 Ιανουαρίου, ο 44χρονος Κέβιν, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, απόλαυσε την ελευθερία του, μαζί με την οικογένειά του. Προς το παρόν, βρίσκεται υπό περιορισμό σε μεταβατικές εγκαταστάσεις και περιμένει και επίσημα την αποφυλάκισή του. Στην σκέψη ότι θα χρειαστεί να παραστεί ξανά στη δίκη πανικοβάλλεται. Όμως, παρά τα όσα έχουν συμβεί, ο Κέβιν δεν θεωρεί υπεύθυνο τον αδερφό του. «Τον αγαπάω, δεν έφταιγε αυτός που με έκλεισαν μέσα», λέει στη Guardian. Υπεύθυνο για όλα, όπως συμπληρώνει, είναι το σύστημα.
Και αν αυτό, αντικειμενικά, δεν φαίνεται ακριβώς να ευσταθεί, για δύο αδέλφια που μεγάλωσαν σε έναν κόσμο όπου ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του, είναι πιο ξεκάθαρο. Έτσι επιβιώνεις στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου