Αποχαιρετισμός στο Γρηγόρη Χανικιάν (1934-2021) - Agioi Theodoroi.gr

Τελευταία Νέα

Τρίτη, Μαρτίου 30, 2021

Αποχαιρετισμός στο Γρηγόρη Χανικιάν (1934-2021)


Ο Γρηγόρης ήταν απλά… ο Γρηγόρης. Ένα κράμα απίστευτης ενέργειας, δύναμης και διάθεσης για προσφορά. Χωρίς όρους! Χωρίς προϋποθέσεις! Χωρίς υποχωρήσεις! Μ’ ένα χαμόγελο για όλους, ακόμα και για κείνους που μπορεί να τον είχαν πληγώσει τη προηγούμενη στιγμή. Πρόθυμος να δώσει τα πάντα επειδή κάποιος του είπε πως τα έχει ανάγκη. «Βοήθεια Γρηγόρη» κι ήταν εκεί! Με τη μπουλντόζα του, τη σκουπιδιάρα, τις λάμπες για τα φωτιστικά του Δήμου, το βυτίο για να ποτίσει, τη σκούπα να καθαρίσει, τα χέρια για να φτιάξει, τα φαγητά για να μοιράσει, τα λεφτά για να χαρίσει! Ήθελε τόσο πολύ να βοηθάει, που δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. Έχτισε σπίτια άλλων, το Κέντρο Υγείας, το Νηπιαγωγείο και στην πραγματικότητα δεν είχε σπίτι να μείνει. Έγινε δημοτικός σύμβουλος, όχι για να χρηματιστεί αλλά για να χρηματοδοτήσει. Μάλωνε με τις νοικοκυρές για να μην ρίχνουν βρωμόνερα στους δρόμους, έβγαινε μόνος του με τη σκουπιδιάρα Κυριακές για να μην βρωμίζει το χωριό και στο καπάκι έτρεχε να ντυθεί για το καρναβάλι, για τη παράσταση στο θέατρο, για τους αγώνες του καράτε κι αν τύχαινε και για πυρόσβεση με τον «Σύλλογο Φίλων του Δάσους». Πάντα είχε χρόνο για ένα τάβλι και μια μπιρίμπα, κι ας είχε να σηκωθεί αξημέρωτα για να μαγειρέψει για όλα τα αδέσποτα σκυλιά και γατιά των Αγίων Θεοδώρων. Μια συνήθεια και μια «υποχρέωση» που τον οδήγησε στο θάνατο μάλλον άκαιρα και σίγουρα πριν να χαρεί το τελευταίο μεγάλο όνειρό του. Να δεί το έργο της ζωής του, αυτό που μαζί με τ’ αδέλφια του δημιούργησε βάζοντας τους Αγίους Θεοδώρους στο χάρτη (κυριολεκτικά) στα μέσα της 10ετίας του 70, να ξαναζωντανεύει. Ένα έργο που εν πολλοίς οφείλει την αντοχή του στο χρόνο και τα χτυπήματα των φυσικών στοιχείων, στην επιμονή του και την ολοκληρωμένη αντίληψη της μηχανικής που κατείχε.

Δεν ήταν τέλειος ο Γρηγόρης. Ήταν αγύριστο κεφάλι, υπερβολικός, ρομαντικός, απείθαρχος, αντισυμβατικός, με όλη την έννοια του όρου (ερχόταν στη ρεσεψιόν του ΧΑΝΙΚΙΑΝ κατ’ ευθείαν από το μηχανοστάσιο, ντυμένος σαν λαδάς σε γκαζάδικο για να υποδεχτεί όλους τους Γερμανόφωνους πελάτες, ανεξαιρέτως). Θρήσκος δεν ήταν, αλλά για ένα «καντήλι» που θα ‘ριχνες μπορεί να μην σου μίλαγε για χρόνια. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο για κάποιον με τις δικές του αντιλήψεις, είχε μια πολύ συγκεκριμένη και σθεναρή πολιτική τοποθέτηση, η οποία όμως ουδέποτε έπαιξε ρόλο στην επιλογή των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλεγόταν και συνεργαζόταν Στη πραγματικότητα η πρώτη επιλογή του στην «πολιτική» του σταδιοδρομία, ήταν η ακριβώς αντίθετη από την σθεναρή πολιτική του επιλογή. Λάτρευε, μ’ ένα τρόπο μοναδικό κι απαράμιλλο, τον τόπο που γεννήθηκε και προσπάθησε να τον υπηρετήσει με όποιον τρόπο μπορούσε ή του επέτρεπαν. Και πρόσφερε παρά το γεγονός ότι, οι οικείοι του προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από τις υπερβολές και οι «ευεργετούμενοι» σπάνια αναγνώριζαν το έργο του. Γιατί έτσι ήταν ο Γρηγόρης. Ο Γρηγόρης ήταν ο δεδομένος υπηρέτης όλων, γιατί έτσι τους έμαθε, κι έτσι τον έβλεπαν.

Ο Γρηγόρης έγινε ένα με τον τόπο που αγάπησε τόσο, την Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021. Είμαι σίγουρος ότι αν μας βλέπει από κάπου, δεν θέλει να τον τιμήσουμε με άλλο τρόπο, θέλει απλά να τον έχουμε σαν παράδειγμα για τη αφοσίωσή του στον τόπο του, στον συνάνθρωπο, στην ανθρωπιά και στην αστείρευτη αγάπη για τη ζωή, που τον έκανε να μάχεται σαν λιοντάρι, 10 μήνες μετά από ένα ατύχημα που θα’ χε αφήσει κάθε άλλον 87χρονο στον τόπο.

Ας τον τιμήσουμε με την αγαπημένη του ατάκα:

«Μπράβο βρε Γρηγόρη!»


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Post Bottom Ad

Responsive Ads Here

Σελίδες