Ο Δρ Χένρι Λέιτον Τζόουνς -ένας από τους κορυφαίους γιατρούς στη Βόρεια Επικράτεια της Αυστραλίας- πραγματοποίησε κατά τη δεκαετία του 1930 πολλές χειρουργικές επεμβάσεις κατά τις οποίες μεταμόσχευε τμήμα των όρχεων και των ωοθηκών πιθήκων στους αντίστοιχους αδένες ανθρώπων, σε ένα μικρό νοσοκομείο στη Νέα Νότια Ουαλία. Ήλπιζε ότι τα πειράματά του, που βασίζονταν στον -τότε σχετικά άγνωστο και αναδυόμενο τομέα της ενδοκρινολογίας- θα έβρισκαν το κλειδί για την αύξηση της μακροζωίας στους ανθρώπους. Ενώ οι ιστορίες του «Monkey» Jones, (σ.σ. Πίθηκο-Τζόουνς ήταν το παρατσούκλι που του είχε αποδοθεί) έχουν αντιμετωπισθεί ως γραφικές, υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως υπήρξε ένας πρωτοπόρος ερευνητής που δεν έλαβε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε.
Από ταχυδρόμος... φημισμένος γιατρός
Γεννημένος το 1868 στο Κάρντιφ, μια μικρή πόλη της Αυστραλίας, ο Χένρι Τζόουνς άφησε το σχολείο στα 14 για να εργαστεί ως ταχυδρομικός υπάλληλος σε ένα κοντινό ανθρακωρυχείο. Η τύχη χτύπησε την πόρτα του, όταν ανακαλύφθηκε ένα κοίτασμα άνθρακα κάτω από το αγρόκτημα της οικογένειάς του κι εκείνος χρησιμοποίησε το μερίδιό του για να ταξιδέψει στην Αμερική όπου σπούδασε οδοντιατρική και ιατρική στο Κεντάκι. Στη συνέχεια ταξίδεψε στη Μεγάλη Βρετανία όπου εντάχθηκε στο Βασιλικό Κολλέγιο Ιατρών του Εδιμβούργου και στη Σχολή Ιατρών και Χειρουργών της Γλασκώβης, που του έδωσε άδεια να ασκήσει το επάγγελμα του ιατρού στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας.
Στα χρόνια των σπουδών του στην Αμερική και τη Μεγάλη Βρετανία έβγαινε με μια Αμερικανίδα, που λεγόταν Λέιτον και του άρεσε τόσο πολύ αυτό το όνομα, που το ενσωμάτωσε στο δικό του. Όταν επέστρεψε στη Νέα Νότια Ουαλία, εργάστηκε ως οδοντίατρος, γιατρός και φαρμακοποιός για μια δεκαετία προτού αναλάβει το ρόλο του κυβερνητικού ιατρού στη Βόρεια Επικράτεια, το 1916.Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος υπηρέτησε στον Ειρηνικό ως λοχαγός στο Εφεδρικό Ιατρικό Σώμα του Αυστραλιανού Στρατού. Συνταξιοδοτήθηκε από την κυβερνητική του θέση το 1928, σε ηλικία 60 ετών, και επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου άρχισε να αναπτύσσει το ενδιαφέρον του για την ενδοκρινολογία, η οποία ήταν τότε ένας εντελώς νέος τομέας.
«Ήταν ένας σοβαρός επιστήμονας», ανέφερε ο συνταξιούχος χειρουργός Δρ Χέρμπερτ Κόπμαν στην The Sydney Morning Herald το 2007. Ο Δρ. Κόπμαν, επίσημος Σύμβουλος Γενικής Ιατρικής και Ενδοκρινολογίας στο Royal Perth Hospital και Πρόεδρος της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Ιατρική στην Αυστραλία, ήταν ένας από τους λίγους χειρουργούς που ενδιαφέρθηκαν για το έργο του Δόκτορα Τζόουνς, περιγράφοντας τον ως έναν «έντιμο, εργατικό και λαμπρό άνθρωπο».
Η αιώνια νεότητα κρύβεται στους... μακάκους
Οι σπουδές του Δρ. Τζόουνς και η έρευνά του στην ενδοκρινολογία τον οδήγησαν να αναζητήσει τον Ρώσο γιατρό Σερζ Βορονώφ, ο οποίος ήταν τότε διευθυντής πειραματικής χειρουργικής στο College de France στο Παρίσι. Ο Δρ Βορονώφ εργαζόταν προηγουμένως ως Γενικός Χειρουργός στην Αίγυπτο και παρατήρησε ότι οι ευνούχοι στο χαρέμι γερνούσαν με ταχύτερο ρυθμό σε σύγκριση με άλλους άνδρες -παρατήρηση η οποία τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι όρχεις έπαιζαν ρόλο στη γήρανση. Είχε ήδη προχωρήσει σε πειραματικές επεμβάσεις εμβολιασμού αδένων σε ζώα όπως πρόβατα και κατσίκες- οι οποίες περιελάμβαναν τη μεταμόσχευση ενός μικρού κομματιού- σε σχήμα φέτας - αδένα στον αδένα ενός διαφορετικού ζώου - όταν ο Δρ Λέιτον-Τζόουνς έφτασε στο κατώφλι του.
Ο Δρ Βορονώφ δέχθηκε να συνεργασθεί μαζί του και πέρασαν αρκετό καιρό δουλεύοντας παρέα πάνω στην τεχνική. Ο Ρώσος χειρουργός αργότερα θρυλείται πως κέρδισε μια μικρή περιουσία, κάνοντας μεταμοσχεύσεις αδένων από μπαμπουίνους σε πλούσιους Ευρωπαίους. Οι θεωρίες του, ωστόσο, ήταν ευρέως αμφιλεγόμενες, με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθεί και να απορριφθεί ως χειρουργός από τους συναδέλφους του στις δεκαετίες του 1920 και του 1930.Ο Δρ Τζόουνς επέστρεψε στη Νέα Νότια Ουαλία το 1929 με την Αγγλίδα γραμματέα του Δρ Βορονώφ, που ήταν μόλις 20 ετών και αργότερα παντρεύτηκαν.
Την επόμενη δεκαετία ο Δρ Τζόουνς ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα πειράματά του στη μεταμόσχευση αδένων - αλλά σε αντίθεση με τον Δρ Βορονώφ, εκείνος χρησιμοποιούσε πιθήκους και μόνον της φυλής «Μακάκος ο μουλάττος». Τους πιθήκους τους προμηθευόταν από τον φίλο του Σουλτάνο του Τζοχόρ στη Μαλαισία, με τον οποίο είχε γνωριστεί σε ιατρικό συνέδριο στη Σιγκαπούρη. Οι πίθηκοι αποστέλλονταν και κρατούνταν σε μια μετασκευασμένη δεξαμενή νερού στη φάρμα του. «Θυμάμαι ότι η παλιά δεξαμενή νερού ήταν περίπου 9 μέτρα ύψος», είπε ο Τζάκι Πάρκερ, που όταν ήταν μικρό αγόρι παρέδιδε στη φάρμα ψωμί. «Είχε βάλει συρματοπλέγματα και εκεί κρατούσε τους πιθήκους. Θυμάμαι ότι συνήθιζα να σηκώνω το βλέμμα μου και τους έβλεπα να παίζουν και να χοροπηδάνε -ίσως από την κλεισούρα- εκεί μέσα». Οι ντόπιοι πάντως διηγούνται ιστορίες για τους πιθήκους, που δραπέτευαν κατά καιρούς, τριγυρνούσαν στην πόλη και έκαναν σκανταλιές, όπως το να χτυπούν τα παράθυρα των σαστισμένων κατοίκων της πόλης!
Πρωτοπόρος επιστήμονας στην ιατρική αφάνεια;
Ο Δρ Λέιτον-Τζόουνς είχε συγκεντρώσει μια ομάδα που περιελάμβανε έναν ακόμη χειρουργό, δύο αναισθησιολόγους και έναν κουρέα για να τον βοηθούν στα χειρουργεία. Ο συγγραφέας Νταγκ Σάξον, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο A History of Earing and its School, ανέφερε στην Newcastle Herald ότι τότε ο γιατρός και η ομάδα των βοηθών του ήταν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. «Προσπάθησα να κρατήσω ισορροπίες στο βιβλίο μου και να δώσω στη δουλειά του μια άλλη οπτική». Πρόσθεσε ότι οι άνθρωποι είχαν την τάση να είναι πολύ δύσπιστοι απέναντι στο έργο του Δρ Λέιτον-Τζόουνς, αλλά ότι στην εποχή του ήταν πρωτοπόρος στον τομέα του. Το βιβλίο του κ. Σάξον περιέχει ένα άρθρο από το 1939 στο οποίο ο Δρ Λέιτον-Τζόουνς αντέκρουε τους ισχυρισμούς πως το έργο του ίδιου και του Δρ Βορονώφ απέβλεπε σε σεξουαλικούς λόγους. «Πιστεύει ότι όλοι πρέπει να είναι σε θέση να φτάσουν τα 100 χρόνια ζωής», είχε πει τότε ο Δρ Λέιτον-Τζόουνς για τον μέντορά του.
Ο έλεγχος της ομάδας αίματος από τον Δρ. Τζόουνς γινόταν με σύστημα που διασφαλίζει ότι ο πίθηκος και οι άνθρωποι είναι συμβατοί. Χρησιμοποιούσε και ένα ακόμη σύστημα ελέγχου του τύπου αίματος - τον παράγοντα Ρέζους- που όμως δεν έγινε κατανοητό εκείνη την εποχή, αλλά η απόφαση του Δρ. Τζόουνς να χρησιμοποιήσει μόσχευμα Μακάκων ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμη καθώς είχε πολύ καλές πιθανότητες να ταιριάζει. Υπήρχαν πολλά άτομα που προσφέρονταν για εθελοντές στα πειράματα του Δρ. Τζόουνς, του έγραφαν και του ζητούσαν να εκτελέσει πάνω τους τη διαδικασία, που περιελάμβανε τη μεταμόσχευση μιας μικρής φέτας του αδένα δότη πιθήκου Μακάκου, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσουν τη ζωτικότητά τους.
Ο Δρ Τζόουνς, μετά τις επεμβάσεις διατηρούσε επαφή με τους ασθενείς του και πολλοί ανέφεραν ότι είχαν μια αξιοσημείωτη βελτίωση της ψυχοσωματικής τους κατάστασης, ενώ κάποιοι επέστρεψαν στον δόκτορα και για μια δεύτερη επέμβαση. Μάλιστα και ο ίδιος υποβλήθηκε σε τέτοια επέμβαση από τον Δρ Βορονώφ, στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στη Γαλλία. Δεν είχε δημοσιεύσει το ερευνητικό του έργο, αλλά τελικά πείσθηκε με την προτροπή της συζύγου του να συγκεντρώσει τα σχολαστικά αρχεία του σε μια ερευνητική εργασία. Ωστόσο, την ίδια μέρα που επρόκειτο να μιλήσει σε ένα μεταπτυχιακό σεμινάριο γιατρών στο Νοσοκομείο του Νιούκασλ, το 1943, και να αποκαλύψει τα ευρήματα του δεκαετούς έργου του, ο Δρ Λέιτον-Τζόουνς, κατέρρευσε και πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 74 ετών. Μέσα στη θλίψη της, η σύζυγός του Νόρα σεβάστηκε την επιθυμία του να παραμείνει πρωταρχικής σημασίας η ιδιωτική ζωή των ασθενών του και έκαψε το μοναδικό αντίγραφο της εργασίας του (που περιελάμβανε τα στοιχεία των ασθενών του και τα ιατρικά τους αρχεία) - στέλνοντας με τον τρόπο αυτόν τον Δρ. Λέιτον Τζόουνς στην ιατρική αφάνεια.
Σήμερα, ένας από τους κορυφαίους ενδοκρινολόγους της Αυστραλίας, ο καθηγητής Λι Ντέλμπριτζ είπε στην Daily Mail Australia ότι αν και ο γιατρός φαινόταν να είναι δεκαετίες μπροστά στον τομέα της ενδοκρινολογίας όσον αφορά σε ορισμένες από τις ιδέες του - η πρακτική εφαρμογή της μεταφοράς αδένων πιθήκων δεν είχε καμία επίπτωση στη μακροζωία των ασθενών του. «Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της χειρουργικής μου καριέρας μεταμοσχεύοντας ενδοκρινείς αδένες ως μέρος μιας συνηθισμένης χειρουργικής επέμβασης», ανέφερε ο καθηγητής Ντέλμπριτζ… λίγο πριν καταρρίψει με μία μόνο φράση τα έργα και τις ημέρες του Δρ Χένρι Λέιτον Τζόυνς »Ο ιστός των όρχεων από πιθήκους είναι ξενομόσχευμα (από άλλο είδος) και τα κύτταρα επιβιώνουν μόνο για πολύ μικρό χρονικό διάστημα…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου