Μετά την πρώτη ανησυχία, έρχεται ο τρόμος. Στη μέση του παραθύρου ήταν ένα φάντασμα. Και πώς απεικονιζόταν αυτό; Ως ένα ον κάτω από ένα σεντόνι και με ματια να είναι δύο λεκέδες από αίμα. Μετά ξύπνησα. Πολύ πιο μετά γράφω αυτό το κείμενο. Έχουνε περάσει 25 χρόνια και ακόμα το θυμαμαι.
Γιατί το αναφέρω όμως αυτό; Για έναν κοντά 30άρη του 2019 το να βλέπει ένα κινούμενο σεντόνι με δύο μάτια είναι κάτι κωμικό. Αυτός ήταν όμως ο τρόπος που το παιδικό μου μυαλό επέλεξε να απεικονίσει το φάντασμα. Και η απορία που γεννιέται είναι απλή: Γιατί η πιο κλισέ, η πιο πρωτοτυπική απεικόνιση ενός φαντάσματος να είναι αυτή με το σεντόνι;
Αρχικά, δεν είναι ιδέα μας. Πράγματι, ο πιο εύκολος τρόπος να ντυθεί κανείς κάτι τρομακτικό είτε για να κάνει μια φάρσα είτε για το Halloween είτε γιατί έτσι τη βρίσκει ρε παιδί μου, είναι να πάρει ενάν σεντόνι να κόψει δύο μικρά κομμάτια του με το ψαλίδι ως μάτια και να κουκουλωθεί με αυτό. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Είναι ντυμένος bedsheet ghost, όπως είναι ο όρος στα αγγλικά. Αυτή η απεικόνιση είναι παλία. Δεν υπήρχε όμως από πάντα.
Αν πιάσεις κλασικά έργα ήδη από τον Μεσαίωνα θα δεις ότι θεατρικά τα φαντάσματα απεικονίζονταν συνήθως φορώντας στρατιωτική πανοπλία. Πάρτε για παράδειγμα την εμφάνιση του πατέρα του Hamlet. Με τον πέρασμα των χρόνων η εμφάνιση ανθρώπων ντυμένων με πανοπλία έπαιρνε και μια υφή αναχρονισμού που έδινε και στο φάντασμα έναν ενδυματολογικό τρόπο να ξεχωρίζει από τους ζώντες που φορούσαν τα σύγχρονα ρούχα της εποχής.
Πηγή: oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου