Ενήλικοι στην Αίθουσα
Πίσω από κλειστές πόρτες, μια ανθρώπινη τραγωδία εξελίσσεται. Ένα παγκόσμιο θέμα, μια ιστορία ανθρώπων παγιδευμένων σε ένα απρόσωπο δίκτυο εξουσίας. Οι σκληροπυρηνικές συναντήσεις του Eurogroup επιβάλλουν στην Ελλάδα μια δικτατορία λιτότητας δίχως να νοιαστούν για την επιβίωση των Ελλήνων. Μια κλειστοφοβική παγίδα δίχως διαφυγή ασκεί πίεση στους πρωταγωνιστές των διαπραγματεύσεων ώστε να προκαλέσει διχόνοια μεταξύ τους. Μια τραγωδία σύμφωνα με την αρχαία ελληνική έννοια όπου οι χαρακτήρες δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, αλλά καθοδηγημένοι από τις συνέπειες της δικής τους αντίληψης για το τι είναι σωστό να κάνουν. Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Ηθοποιοί: Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ούλριχ Τουκούρ, Νταν Σούρμανς, Δημήτρης Τάρλοου, Χρήστος Στέργιογλου, Κορνίλιους Ομπόνια, Φραντσέσκο Ακουαρόλι, Βενσάν Νεμέτ, Ορελιέν Ρεκουάν, Θάνος Τοκάκης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Θέμις Πάνου, Ζοσιάν Πινσόν, Ζορζ Λενζ, Μαρία Πρωτόπαππα, Βαλέρια Γκολίνο, Γιώργος ΧωραφάςΚαστ: Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Βαλέρια Γκολινο
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη από την περίοδο των διαπραγματεύσεων του Eurogroup έως και το δημοψήφισμα του Αλέξη Τσίπρα, το φιλμ του Κώστα Γαβρά επιχειρεί να ανασυστήσει μια καθοριστική σύγχρονη πολιτική μας στιγμή ώστε να μιλήσει για κάτι ευρύτερο, τη χαμένη κατεύθυνση της Ευρώπης και τη σαρωτική εξαφάνιση των ιδεολογιών κάτω τον οδοστρωτήρα μιας σκιώδους τραπεζικής κυριαρχίας.
Ο Γαβράς χάνει σε πολλά σημεία την ταινία από τον έλεγχό του, καθώς ιδίως οι στιγμές ανεκδοτολογικής αναπαράστασης (από τη βραδιά των εκλογών μέχρι το συμβάν με το διαβόητο πουκάμισο του Βαρουφάκη) μοιάζουν οριακά ερασιτεχνικά στημένες και σχηματικά γραμμένες. Όμως όταν ο θρυλικός σκηνοθέτης καταφέρνει να εστιάσει σε αυτό που αποδεικνύεται πως είναι το αληθινό του όραμα για το φιλμ, πετυχαίνει κάτι απρόσμενα συναρπαστικό σαν αποτέλεσμα. Οι σκηνές διαδικασίας, πολυλογάδικες, αργόσυρτες, βαρετές, απρόσωπες, αποτυπώνουν με στεγνό χιούμορ και προσδίδοντας μια καφκική χροιά στον αδιέξοδο παραλογισμό του κυρίαρχου συστήματος σκιώδους διακυβέρνησης, δίχως κανόνες, ισχύ και ανθρωπισμό.
Ο fictional Βαρουφάκης είναι χρήσιμος ήρωας για μια τέτοια ιστορία, αν και αποπροσανατολιστικός τελικά έχοντας φουσκώσει τον εαυτό του σε σχεδόν υπερηρωικές διαστάσεις- ο Γαβράς δανείζεται τη ματιά του γιατί είναι απαραίτητη στο θεώρημά του, κι ο Λούλης δίνει μια ερμηνεία με πραγματικό βάρος και έλεγχο, σε μια ταινία που ωστόσο κερδίζει μόνο όταν απομακρύνεται από τα πρόσωπα και εστιάζει σε θεσμούς και διαδικασίες. Όταν δε ο Γαβράς αφήνει εντελώς πίσω τον κειμενικό του μπούσουλα, αποτυπώνοντας κομβικές στιγμές ως περφόρμανς αρτ (η σκηνή του σιωπηλού πλήθους στο εστιατόριο, το δαλιανιδικά στημένο φινάλε), παίρνει ένα αισθητικό ρίσκο που μας κάνει να ευχόμαστε η ταινία να έπαιρνε περισσότερες ελευθερίες. Ως έχει, αποτελεί ένα θαρραλέο, απαραίτητο, εξοργιστικά άνισο αποτύπωμα του ιδεολογικού αδιεξόδου μιας ολόκληρης ιστορικής στιγμής.
Ηθοποιοί: Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ούλριχ Τουκούρ, Νταν Σούρμανς, Δημήτρης Τάρλοου, Χρήστος Στέργιογλου, Κορνίλιους Ομπόνια, Φραντσέσκο Ακουαρόλι, Βενσάν Νεμέτ, Ορελιέν Ρεκουάν, Θάνος Τοκάκης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Θέμις Πάνου, Ζοσιάν Πινσόν, Ζορζ Λενζ, Μαρία Πρωτόπαππα, Βαλέρια Γκολίνο, Γιώργος ΧωραφάςΚαστ: Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Βαλέρια Γκολινο
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη από την περίοδο των διαπραγματεύσεων του Eurogroup έως και το δημοψήφισμα του Αλέξη Τσίπρα, το φιλμ του Κώστα Γαβρά επιχειρεί να ανασυστήσει μια καθοριστική σύγχρονη πολιτική μας στιγμή ώστε να μιλήσει για κάτι ευρύτερο, τη χαμένη κατεύθυνση της Ευρώπης και τη σαρωτική εξαφάνιση των ιδεολογιών κάτω τον οδοστρωτήρα μιας σκιώδους τραπεζικής κυριαρχίας.
Ο Γαβράς χάνει σε πολλά σημεία την ταινία από τον έλεγχό του, καθώς ιδίως οι στιγμές ανεκδοτολογικής αναπαράστασης (από τη βραδιά των εκλογών μέχρι το συμβάν με το διαβόητο πουκάμισο του Βαρουφάκη) μοιάζουν οριακά ερασιτεχνικά στημένες και σχηματικά γραμμένες. Όμως όταν ο θρυλικός σκηνοθέτης καταφέρνει να εστιάσει σε αυτό που αποδεικνύεται πως είναι το αληθινό του όραμα για το φιλμ, πετυχαίνει κάτι απρόσμενα συναρπαστικό σαν αποτέλεσμα. Οι σκηνές διαδικασίας, πολυλογάδικες, αργόσυρτες, βαρετές, απρόσωπες, αποτυπώνουν με στεγνό χιούμορ και προσδίδοντας μια καφκική χροιά στον αδιέξοδο παραλογισμό του κυρίαρχου συστήματος σκιώδους διακυβέρνησης, δίχως κανόνες, ισχύ και ανθρωπισμό.
Ο fictional Βαρουφάκης είναι χρήσιμος ήρωας για μια τέτοια ιστορία, αν και αποπροσανατολιστικός τελικά έχοντας φουσκώσει τον εαυτό του σε σχεδόν υπερηρωικές διαστάσεις- ο Γαβράς δανείζεται τη ματιά του γιατί είναι απαραίτητη στο θεώρημά του, κι ο Λούλης δίνει μια ερμηνεία με πραγματικό βάρος και έλεγχο, σε μια ταινία που ωστόσο κερδίζει μόνο όταν απομακρύνεται από τα πρόσωπα και εστιάζει σε θεσμούς και διαδικασίες. Όταν δε ο Γαβράς αφήνει εντελώς πίσω τον κειμενικό του μπούσουλα, αποτυπώνοντας κομβικές στιγμές ως περφόρμανς αρτ (η σκηνή του σιωπηλού πλήθους στο εστιατόριο, το δαλιανιδικά στημένο φινάλε), παίρνει ένα αισθητικό ρίσκο που μας κάνει να ευχόμαστε η ταινία να έπαιρνε περισσότερες ελευθερίες. Ως έχει, αποτελεί ένα θαρραλέο, απαραίτητο, εξοργιστικά άνισο αποτύπωμα του ιδεολογικού αδιεξόδου μιας ολόκληρης ιστορικής στιγμής.
